به گزارش نجواخبر، در این یادداشت آمده است:
باشد، خیلی هم خوب. دست‌تان هم درد نکند. اینکه وزیر ارشاد و معاونان و مدیران‌شان برای روز خبرنگار مراسمی بگیرند و در تالار وحدت پذیرای اصحاب رسانه باشند و کمی از شرایط روزنامه‌نگاری و حقوق این صنف گفته شود، خیلی هم عالی است. دست‌تان درد نکند. انتخاب سخنران‌ها و سوژه صحبت‌ها را هم ندیده بگیریم و محل‌نگذاشتن به انجمن و صنف و اتحادیه را هم کنار بگذاریم، باز هم برگزاری این مراسم، کار شایان تأمل و شایسته‌ای است. دست‌تان درد نکند و خسته نباشید.
اما آقای وزیر ارشاد! اگر جناب رئیسی را دیدید، به ایشان یادآوری کنید با گذشت بیش از یک سال از تشکیل دولت‌شان، هنوز نشستی با خبرنگاران نداشته‌اند، جز همان مصاحبه‌های «صمیمانه» و «خودمانی» با صداوسیما، با رسانه‌ای گفت‌و‌گو نکرده و پاسخ سؤالی را نداده‌اند. جناب اسماعیلی، اگر آقای رئیسی را دیدید سلام ما را به ایشان برسانید و بگویید سفر استانی و رفتن به این شهر و آن استان جای پاسخ‌گویی را نمی‌گیرد.
بگویید شما قبل از انتخابات، وعده‌های بسیاری داده‌اید و اینکه سال تا سال فرصت نکنید با روزنامه‌نگار و خبرنگار مواجه شوید، نشانی از صلابت و خاکی‌بودنی ندارد که دل هواداران‌تان را برد. یک سال از تشکیل دولت‌تان گذشته و فرمان در دست شما بوده و کارنامه مدیران از اقتصاد و دیپلماسی خارجی تا فرهنگ و سیاست روی میز است و ابهام زیادی ندارد. اینکه تمایلی نداشته‌اید در مقابل خبرنگاران از این کارنامه دفاع کنید و از برنامه‌های پیش‌رو بگویید، برای رسانه‌ها و مردم چقدر باید دلگرم‌کننده باشد؟ البته وقتی مطالبات و مصوبات قانونی و درخواست‌های نمایندگان مجلس از دولت هم بی‌‌جواب می‌ماند، شاید پاسخ‌گویی به رسانه‌ها توقع زیادی باشد. می‌دانید که درباره چه صحبت می‌کنیم. پنج ماه از سال گذشته و بازنشستگان تأمین اجتماعی منتظر هستند دولت قانون را اجرا و افزایش حقوق‌شان را اعمال کند.
مجلس التیماتوم داده و نامه نوشته، اما یک نفر در دولت نیست که صریح بگوید این افزایش کی و چگونه عملی خواهد شد. پس از کش‌وقوس‌های فراوان، تصویب شده که سال 1400 خودروی خارجی وارد شود، اما هنوز خبری نیست و توضیحی هم داده نمی‌شود. این همان وضعیتی است که درباره کالابرگ، کنکور و رتبه‌بندی معلمان با آن مواجه هستیم؛ اینکه معلوم نیست تصمیم‌گیری‌ها و مصوبات به کجا رسیده و معلوم نیست دولت چه می‌کند.
جناب اسماعیلی، اگر آقای رئیسی را دیدید از طرف ما به ایشان خسته نباشید بگویید و بفرمایید مردم مستأصل و پر از سؤال هستند. یک سال از ریاست‌جمهوری ایشان گذشته، نه گرانی و تورم قیمت‌ها کنترل شده و نه روند کاهش ارزش پول ملی متوقف شده است. اگر مردم را ولی‌نعمت خود می‌دانید، شاید وقتی بگذارید و بگویید وعده‌هایتان قرار است چند سال دیگر و چگونه عملی شود. شاید دل‌تان خواست یک روز بی‌واسطه مقابل میکروفن خبرنگاران و زیر فلاش دوربین‌ها بنشینید و بگویید این شرایط سخت را تا کی باید تحمل کرد؟
اگر مثل بعضی از مسئولان معتقد نیستید که مردم خوشحال و راضی هستند و با کمال میل از ادامه این مسیر استقبال می‌کنند. اگر واقعا فکر نمی‌کنید که همه در آرامش هستند و بی‌دغدغه زندگی‌شان را می‌کنند و از شما بابت تغییرات مثبتی که به وجود آمده، سپاسگزارند. جناب وزیر ارشاد! اگر آقای رئیسی را دیدید، به ایشان بگویید ما منتظریم. ما را هم به خاطر این سماجت و کلنجار ببخشید. بگذارید به حساب حسن استفاده ما از فرصت «روز خبرنگار» و همه ارج و قربی که برایمان قائل شدید. ممنون که سعه صدر دارید و بابت پرسشگری از ما نمی‌رنجید و معتقدید کار ما پرسیدن و پیگیری و وظیفه مسئولان پاسخ‌گویی است.
آقای اسماعیلی! جناب رئیسی را دیدید، بگویید دل مطبوعاتی‌ها برایشان تنگ شده است. از پارسال و روز ثبت‌نام در وزارت کشور و برنامه‌های انتخاباتی‌شان تا امروز خیلی گذشته. شاید خواستند ما را ببینند. شاید خواستند خبر خوشی به ما بدهند. شاید حرفی داشته باشند که از طرف ایشان به مردم بگوییم. به آقای رئیسی بگویید بین همه برنامه‌های فشرده‌شان، زمانی هم برای خبرنگارها بگذارند. شاید توجه بیشتری داشته باشند. شاید اصلا یادشان رفته باشد.