به گزارش نجواخبر، تیم ملی بوکس ایران با ۱۲ ملی‌پوش در مسابقات قهرمانی آسیا حضور پیدا کرد. در پایان این مسابقات سید شاهین موسوی در وزن ۷۵ کیلوگرم و طوفان شریفی در وزن ۹۲ کیلوگرم به برنز رسیدند و دست دیگر بوکسورها به مدال نرسید.

علیرضا استکی سرمربی تیم ملی بوکس معتقد بود ایران در دو وزن اسیر ناداوری شده و البته تأکید کرد در بازگشت به تهران با اهل فن صحبت و آسیب‌شناسی خواهد کرد تا تیم بهتری روانه مسابقات آینده شود.

یکی از نکات قابل توجه در این مسابقات، غیبت رئیس فدراسیون بوکس در محل برگزاری مسابقات بود. حسین ثوری همراه با ملی‌پوشان به اردن نرفت و ترجیح داد در تهران بماند؛ اتفاقی که با واکنش ملی‌پوش وزن ۷۵ کیلوگرم کشورمان مواجه شده است. موسوی اعتقاد دارد رئیس فدراسیون به فکر سفر به اسپانیا با بوکسورهای جوان برای حضور در مسابقات جوانان قهرمانی جهان بوده و به همین دلیل بار مسابقات آسیایی بر دوش سرمربی تیم ملی افتاده است.

دارنده نشان برنز مسابقات بوکس قهرمانی آسیا در پاسخ به این سؤال که آیا ناداوری باعث شد تا دوباره مدال برنز کسب کند؟ به فارس گفت: تا به امروز من نگفته‌ام که در مسابقه‌ای حق من را خورده‌اند. تا جایی که به یاد دارم در پایان هیچ رویدادی مدعی ناداوری نبوده‌ام اما این بار بیش از حد ناداوری روی کسب مدال من تأثیر داشت. من در طول این مدت برای کسب مدال طلا تمرکز کردم و تمرینات بسیار خوبی را پشت‌ سر گذاشتم. خیلی‌ها دیدند که بازی من با حریف قزاق چطور برگزار شد. در پایان این بازی همه به من گفتند که برنده این دیدار بودم. متأسفانه داور در این دیدار از ابتدای بازی شروع به تذکر دادن‌های بی‌جهت کرد تا اینکه یک اخطار به من داد و بازی من را خراب کرد. از مجموعه امتیازهایم یک امتیاز کم کردند تا بازنده بازی باشم.

موسوی در پاسخ به این سؤال که به نظر شما حضور رئیس فدراسیون می‌توانست در کسب نتایج مسابقات تأثیرگذار باشد یا خیر، تصریح کرد:‌ اگر ثوری کنار تیم بود، می‌توانست لابی کند و با داوران در رابطه با این موضوع صحبت کند. حضور او در کنار تیم مهم بود؛ نه اینکه تیم را به مسابقات اعزام کند و تمام مسئولیت های تیم را برعهده علی استکی بگذارد. او واقعاً برای تیم ارزش قائل است اما یک نفر چقدر می‌تواند کار انجام دهد؟ او اسپانسر می‌آورد، شرایط را برای ما مهیا می‌کند و ... در آخر هم حق چهار نفر از بازیکنان ما با ناداوری پایمال می‌شود و رئیس فدراسیون کنار تیم نیست که از حق تیم دفاع کند. او به دنبال رفتن به اسپانیا با تیم جوانان است، اما کاش می‌توانست در اردن کنار تیم باشد.

عضو تیم ملی بوکس در پاسخ به این سؤال که شنیده شده حقوق ملی‌پوشان در طول این مدتی که شما در اردوها حضور داشتید به صورت کامل پرداخت نشده و آیا این موضوع روی روحیه ملی پوشان پیش از اعزام تأثیر داشت یا خیر، عنوان کرد: حقوق که چه عرض کنم. سال گذشته بعد از قهرمانی جهانی وقتی وارد اردوها شدیم، بعد از المپیک دو ماه به ما حقوق دادند و دیگر تا خردادماه حقوق نگرفتیم. در کل باید بگویم که بعد از المپیک ما چهار ماه حقوق دریافت کردیم و اصلاً بازیکنان ما هیچ تمرکزی برای پیروزی نداشتند. آنها به این فکر می‌کنند که با این شرایط در آینده چه سرنوشتی در انتظار آنها خواهد بود.

دارنده مدال برنز مسابقات بوکس قهرمانی آسیا ادامه داد: در کل حرف من این است که مسئولان فدراسیون نباید به فکر خودشان باشند که اگر بچه‌ها در مسابقات به فینال نرسند بهتر است که من نباشم! یا اینکه اگر همشهری من در اعزام نیست، من هم در کنار تیم ملی نباشم! این تفکرات، تفکرات خوبی نیست. همه بچه‌ها در یک تیم دور هم جمع شده‌اند و از همه استان‌ها در تیم ملی نماینده داریم. همه پشت هم هستیم اما تنها کسی که باید در مسابقات مایه دلگرمی ما باشد و اجازه ندهد حق ما را بخورد مسئول فدراسیون است که متأسفانه در این رقابت‌ها کنار ما نبود؛ اینکه کجا بود من نمی‌دانم!

موسوی خاطرنشان کرد: من از مدال برنز خسته نشده‌ام. یک‌سری می‌گویند موسوی باز هم مدال برنز گرفت؛ نه اصلاً ماجرا اینطور نیست. مربیان اینجا در کنار ما بودند و دیدند که وقتی من از رینگ پایین آمدم چطور همه آنهایی که کنار رینگ بودند به من می‌گفتند که برنده این دیدار تو هستی. به هر حال بازی تمام شده و مهم مدال است. همه مدال را می‌بینند و کسی ناداوری را نخواهد دید.

وی در ادامه صحبت‌های خود با اشاره به اینکه صفر تا صد تیم ملی را استکی می‌چرخاند، عنوان کرد: واقعاً تیم بزرگسالان را استکی می‌گرداند. صفر تا صد کار تیم را انجام می‌دهد. او فراتر از سرمربی کار انجام می‌دهد. اگر آقایان یک مقدار مشغله‌های فدراسیون را از دوش او بردارند، با ذهن بازتری می‌تواند ما را تمرین دهد.

دارنده مدال برنز مسابقات بوکس قهرمانی آسیا در پایان گفت: همه ما تلاش می‌کنیم و از زندگی خودمان می‌زنیم تا مدال بگیریم اما این بار با ناداوری و حق‌خوری سرمان را بریدند و هیچ کسی را نداشتیم که از ما حمایت کند. تنها مربی بود که او هم نمی‌توانست کاری کند. غیر از اعتراض چه کاری از یک مربی برمی‌آید؟ مسئولان باید بدانند که همیشه باید کنار تیم باشند تا کسی سر ما را نبرد.