به گزارش نجواخبر، در پی نابسامانی ورزشگاه آزادی در چند ماه اخیر، اعتراض سرخابی‌های پایتخت، شکایت هواداران دو تیم، گله کارشناسان فوتبال و حتی تیم‌های عربی و ستارگانی همچون نیمار و رونالدو، ورزشگاه آزادی را به سرتیتر اخبار ورزشی تبدیل کرده بود. اما اوضاع این استادیوم، دستخوش تغییرات شده و به گذشته خود، آنچنان شباهتی ندارد.
کیفیت چمن که در ابتدای فصل افتضاح بود و در بازی پرسپولیس و النصر، انتقادات از زمین به اوج خود رسید، حال بسیار بهتر شده و حداقل می‌توان آن را به عنوان یک «مخاطب» تماشا کرد و از دیدن آن، رنج نکشید. ضمن اینکه بازیکنان هم از بازی روی چمن، فعلاً دچار مصدومیت نمی‌شوند.
نیمکت‌های کنار زمین، از ارتفاع مناسبی برخوردار شده و به همین سبب، تماشای اتفاقات داخل زمین برای بازیکنان نیمکت نشین، سهل و آسان می‌شود.
آن سوی سکوهای ورزشگاه که ویرانه‌ای بیش نبود، اکنون سر و شکل بهتری پیدا کرده و از آن حالت خرابه، خارج شده است. پنجاه درصد عملیات بازسازی سکوها، صورت گرفته و نیم دیگری از آن، هنوز باقی مانده است.
ولی مهم‌ترین اتفاق که بعد از کلی انتظار به وقوع پیوست، ورود تماشاگران آبی و قرمز تهران به داخل ورزشگاه آزادی بود. جو ورزشگاه آزادی در لیگ برتر، با تماشاگران پرسپولیس، حال و هوای جدید و فوق‌العاده‌تری پیدا کرد؛ همچنین ورود بانوان پرسپولیسی، بسیار اتفاق مبارکی بود و امیدواریم همین روند تا انتهای فصل جاری در تک تک ورزشگاه‌های تیم‌های لیگ برتری و البته لیگ یک و دو، تداوم و استمرار داشته باشد.
بدون هیچ شکی، حضور هواداران برای تیم‌های بزرگ همانند استقلال و پرسپولیس، یک امتیاز و نعمت بزرگ محسوب می‌شود. طرفداران پرسپولیس تأثیر بسزایی در برد دیشب تیمشان برابر گل گهر داشتند.
هرچند که ناگفته نماند این موارد، دلیلی برای بی عیب بودن و بی نقص بودن ورزشگاه آزادی نیست؛ این ورزشگاه هنوز کارهای نیمه تمام زیادی دارد و باید به وضعیتی بهتر از شرایط موجود، برسد. هنوز زیر ساخت‌های ورزشگاه کامل نیست و باید تکمیل شود. درست است که چمن آزادی، شرایط بهتری پیدا کرده اما تا ابد نمی‌توان با تیغ موکت بری و کارد و کارگرانی که با دست، چمن را عوض می‌کنند، وضعیت را به بهبودی کامل رساند.
پتانسیل این ورزشگاه پنجاه و دو ساله، بسیار زیاد است. با وجود این اوصاف، کمی امیدوار می‌شویم و تنها به نیمه خالی لیوان، نگاه نمی‌کنیم!
ورزشگاه آزادی، یک استادیوم معمولی نیست؛ بلکه خاطرات چندین نسل از تماشاگران فوتبال، بر روی سکوهایش جا مانده و یادگاری است بزرگ و عظیم و متعلق است به همه نسل‌های عاشق فوتبال!