به گزارش نجواخبر، طاهره تهرانی: اولین کتابی که از محمدعلی اسلامی ندوشن خواندم عنوان جالبی داشت: سخن‌ها را بشنویم. ضربه اصلی عنوان کتاب است، جمله‌ای امری که ما را به شنیدن دعوت می‌کند. نویسنده هرچند متکلم است، هوشمندانه و فروتنانه خود را نیز در زمره امرشوندگان می‌آورد تا در کنار مخاطب به شنیدن اقدام کند، و به این صورت زهر کلام امری و دستوری گرفته می‌شود. در ابتدای کتاب این آیه را می‌خوانیم:
فَبَشِّرْ عِبَادِ الَّذِینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ (زمر ۱۷ و ۱۸)
(پس بندگان مرا بشارت ده، آن کسانی که به سخن گوش می‌دهند و از بهترین آن پیروی می‌کنند)
کتاب حوالی سال‌های ۱۳۶۸ تا ۱۳۷۰ تألیف شده است، ولی مطالب به گونه‌ای غریب تازه می‌نماید -شاید به خاطر ویژگی معماگونه تکرار تاریخ و ویژگی‌های پایدار بشر- و این ویژگی قابلیت همیشه خواندنی بودن را به آن بخشیده است. اسلامی ندوشن با نگاهِ تحلیلی-انتقادی جامع و کلی‌نگر، حرکت بر محور انسان در بستر کشور عظیم و بزرگ ایران را آغاز می‌کند و صبورانه چهره و دورنمای اقتصاد و سیاست و به ویژه فرهنگ را با نگاهی به تجربه‌های تاریخی بشر و رخدادهای قرن اخیر برای خواننده ترسیم می‌کند.
زبان و شیوه نثر کتاب، شیرین و روان و فاخر و بسیار غنی است. واژگان آراسته و پخته و به‌جا به کار رفته‌اند، طوری که خواننده می‌تواند آرام و بدون عجله آن‌را بارها بخواند و تا معنای جملات در جانش بنشینند. از میان همین جملات مهر عمیق دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن به ایران خودنمایی می‌کند، روح وطن‌دوستی بدون حب و بغض در سطر سطر کتاب جاری‌ست.
«ایران به چه نیاز دارد؟ به پول فراوان؟ به ارز؟ به آب و باران؟ به ذخایر معدنی پایان‌ناپذیر؟ به نیروی نظامی قوی؟ به تکنولوژی پیشرفته؟ به حمایت بین‌المللی؟ به اتم؟ خوب، هر یک ازاینها می‌توانند از جهتی کارساز باشند، ولی هیچیک به تنهایی مشکل او را حلّ نمی‌کنند. او به یک چیز احتیاج دارد و آن انسان است. همین و بس. اگر آن را داشت همه چیز دارد، اگر نداشت به جایی نخواهد رسید.»
«کشوری با پیچیدگی ایران، با موقع خاصّ جغرافیایی و دیرینگی تاریخی، در موضعی قرار گرفته که به راه بردنش باید با تأمّل و ژرف‌نگری خاصّی همراه باشد.»
«کشورهای جهان سوّم که یک دوران خطیر تاریخ خود را می‌گذرانند و در واقع بر سر چرخش‌گاهی قرار گرفته‌اند، اگر رابطه دستگاه حاکمه آنها با مردم خود مبنی بر کامجویی موقّت باشد، یعنی تشفّی‌های رایج ریاست‌طلبی، انتقام کشی، رقابت‌های گروهی، وقت گذرانی و خلاصه خودبینی، در به روی آنها باز نخواهد شد.»
*
محمدعلی اسلامی ندوشن دارای دکتری حقوق بین‌الملل از دانشگاه سوربن فرانسه و استاد دانشکده حقوق علوم سیاسی، استاد کرسی ادبیات دانشگاه تهران و مؤسس ایران‌سرای فردوسی، حقوق‌دان، قاضی، منتقد ادبی، مترجم، پژوهشگر، شاعر و استاد دانشگاه بود. او در عرصه ادبیات، نقد ادبی، ادبیات تطبیقی و نیز اجتماع و فرهنگ فعالیت داشت؛ وی را می‌توان یک سفرنامه نویس قهار، قصه‌گویی مسلط، محققی کامل و مترجمی جامع دانست که در هر کدام از عرصه‌های نقد و داستان و ترجمه و تحقیق و سفرنامه صاحب‌نظر و توانا و جامع نگر است. کتاب‌های او با زبانی روان و شیوا خواننده را به عرصه‌ای از موضوعات مختلف می‌برد و آرام آرام موانع دیدن را از پیش چشم او کنار میزند تا با اصل موضوع بدون تزاحم روبه‌رو شود، چنین است که کلام فرهنگی و تاریخی برآمده از جهان‌بینی و روشن‌نگری او بر جان می‌نشیند.
او در جوانی شعر می‌گفت ولی اندک اندک به سمت نثر متمایل شد، و شیوه خاص نوشتنش در عین حال که شیرینی طنازانه دارد و مشحون از زیباییهای کلامی است، حکایت از قطعیت و اطمینانی عمیق و سخت به مفاهیم عظیم و والا می‌کند. از دکتر اسلامی ندوشن تاکنون ده‌ها جلد کتاب در زمینه‌های مختلف ادبی به چاپ رسیده است، که عمده آنها درباره ایران و ادب فارسی و آثار عظیمی چون شاهنامه و بزرگانی چون فردوسی و حافظ و مولوی و سعدی و… است:
نوشته‌های منثور اسلامی ندوشن نیز دارای انواع گوناگونی است. این آثار در حوزه حقوق، زندگی‌نامه خودنوشت، سفرنامه، نمایش‌نامه، داستان، ادبیات و زبان فارسی، ایران و ایرانی، مسائل و مشکلات اجتماعی بشر است.
اسلامی ندوشن دلبسته فردوسی و شاهنامه بود و بیش از ۴۰ سال از عمر خود را صرف کار بر روی فردوسی و شاهنامه کرد. اولین کسی بود که شاهنامه را به عنوان درس مستقل در مواد درسی دانشکده ادبیات گنجاند، از این رو بخش زیادی از آثار او درباره شاهنامه است:
آثار بعدی وی در حوزه ادبیات درباره حافظ، مولوی، اقبال لاهوری و دیگران بودند که عناوین شان به این ترتیب است:
ترجمه‌هایی که از اسلامی ندوشن به چاپ رسیده به این ترتیب هستند:
از بخت‌یاری فرهنگ ایران محمدعلی اسلامی ندوشن عمر طولانی داشت و به سفرهای زیادی رفت؛ عمده سفرهای او علمی و فرهنگی و به منظور شرکت در همایش‌ها، بزرگداشت‌ها و دیگر برنامه‌های مشابه در سراسر گیتی بوده است. از آن‌جا که نه تنها در ایران که در جهان نیز شخصیتی نامور در عرصه فرهنگ بود، همواره از طرف بسیاری از دانشگاه‌ها و مراکز علمی فرهنگی جهان به حضور و دیدار و ایراد سخن دعوت شده است.
در ادامه به بخشی از سفرهای او در زیر اشاره می‌شود:
محمدعلی اسلامی ندوشن سال ۱۴۰۱ در تورنتو از دنیا رفت، همسر او «شیرین بیانی» اعلام کرد که بنا بر وصیت ایشان بدنش به امانت در خاک کانادا می‌ماند تا شرایط بازگشت و تدفین در نیشابور فراهم شود. در روزهای گذشته پیکر این استاد فقید به ایران رسید و برای تشییع و ادای احترام به دانشگاه تهران، زادگاهش یزد و نهایتاً آرامگاه ابدیش در نیشابور برده خواهد شد.