به گزارش نجواخبر، این شب‌ها سریال "خواب و بیدار" مهمان شبکه آی‌فیلم است. «خواب و بیدار» یکی از آثار ماندگار تلویزیون ایران است که به کارگردانی مهدی فخیم‌زاده در سال ۱۳۸۰ ساخته شد. این سریال که با ژانری پلیسی و هیجان‌انگیز توانست توجه مخاطبان بسیاری را به خود جلب کند، همچنان پس از گذشت سال‌ها، یکی از بهترین آثار این ژانر در تلویزیون ایران به شمار می‌رود. داستان سریال درباره مبارزه مأموران پلیس با گروهی تبهکار است که به رهبری «ناتاشا» (با بازی رویا نونهالی) فعالیت می‌کنند. در این میان، شخصیت‌های اصلی پلیس با چالش‌های حرفه‌ای و شخصی متعددی مواجه می‌شوند.
یکی از شخصیت‌های کلیدی این سریال، سرگرد سودابه جلالی، با بازی لادن طباطبایی است. او که در ابتدای داستان به‌عنوان جانشین رئیس کلانتری معرفی می‌شود، در کنار همسرش سروان مرتضی حسینی (محمد صادقی) و برادرش سروان علی جلالی (دانیال حکیمی) به ایفای نقش می‌پردازد. سرگرد جلالی در جریان تعقیب و گریزهای نفس‌گیر با ناتاشا و دار و دسته‌اش، حضوری تأثیرگذار و محوری دارد.
بازی درخشان لادن طباطبایی در این نقش، از او چهره‌ای ماندگار در ذهن مخاطبان ساخت. او توانست زنی مقتدر، باهوش و در عین حال، عاطفی را به تصویر بکشد. به همین بهانه به سراغ مسیر دشوار زندگی او در این سال‌ها می‌رویم. با ما همراه باشید.
لادن طباطبایی یکی از پرکارترین بازیگران سینما و تلویزیون ایران در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ بود. او در حدود پنجاه فیلم، سریال و تله‌فیلم نقش‌آفرینی کرد و همواره مورد توجه مخاطبان و منتقدان قرار داشت. اما این بازیگر توانمند، در سال ۱۳۹۱ با حضور در برنامه تلویزیونی «هفت»، اعلام کرد که قصد دارد برای همیشه از دنیای بازیگری خداحافظی کند. این تصمیم، در حالی که او همچنان در اوج دوران حرفه‌ای خود بود، بسیاری از طرفدارانش را شگفت‌زده کرد.
سه سال بعد، در سال ۱۳۹۴، طباطبایی به همراه دختر و پسرش به ایالات متحده آمریکا مهاجرت کرد. این مهاجرت، اگرچه برای مخاطبان ایرانی به منزله پایان کار حرفه‌ای او در ایران بود، اما برای خود طباطبایی به معنای آغاز فصل جدیدی از زندگی شخصی‌اش بود. او در مصاحبه‌های مختلف اعلام کرد که مهاجرتش، تصمیمی شخصی و خانوادگی بوده است و در راستای تأمین آینده‌ای بهتر برای فرزندانش، به ویژه دخترش سها، گرفته شده است.
یکی از دلایل اصلی مهاجرت لادن طباطبایی به آمریکا، شرایط خاص دخترش، سها، بود که از بیماری اوتیسم رنج می‌برد. اوتیسم یک اختلال رشدی است که بر مهارت‌های اجتماعی، رفتاری و ارتباطی فرد تأثیر می‌گذارد و نیازمند مراقبت‌ها و درمان‌های تخصصی است. طباطبایی در مصاحبه‌ای اعلام کرده بود که در ایران، امکانات و آگاهی‌های لازم برای مدیریت و درمان این اختلال به‌طور کافی وجود ندارد. همین مسئله او را بر آن داشت تا برای بهبود کیفیت زندگی دخترش، به کشوری با امکانات درمانی و آموزشی بهتر مهاجرت کند.
مادر بودن، به خودی خود یکی از دشوارترین و پرچالش‌ترین وظایف انسانی است، اما مادری که با شرایطی خاص مانند بیماری فرزندش روبه‌رو می‌شود، فداکاری مضاعفی از خود نشان می‌دهد. لادن طباطبایی در مسیر درمان دخترش، نه تنها از حرفه و موفقیت‌های هنری خود چشم پوشید، بلکه حاضر شد از وطن و تمام دلبستگی‌هایش دل بکند. او بارها در مصاحبه‌ها و نوشته‌های خود، از دشواری‌های این مسیر سخن گفته است؛ از لحظاتی که مجبور بوده برای سها بجنگد، تا روزهایی که به دلیل نیازهای خاص دخترش، ساعات طولانی را صرف آموزش و مراقبت از او کرده است.
طباطبایی در این سال‌ها، به‌عنوان یکی از اعضای هیئت امنای انجمن اوتیسم ایران فعالیت کرد و تلاش‌های زیادی برای افزایش آگاهی عمومی درباره این بیماری انجام داد. او حتی پس از مهاجرت نیز همچنان در این حوزه فعال است و از طریق رسانه‌های اجتماعی و سایر پلتفرم‌ها، تجربیات خود را با والدینی که با چالش‌های مشابهی روبه‌رو هستند، به اشتراک می‌گذارد. این تلاش‌ها، او را نه فقط به‌عنوان یک هنرمند، بلکه به‌عنوان مادری شجاع و متعهد در ذهن‌ها ماندگار کرده است.
لادن طباطبایی در طول دوران حرفه‌ای خود، همواره یکی از چهره‌های محبوب و موفق سینما و تلویزیون ایران بود. اما زندگی شخصی او، به ویژه نقش او به‌عنوان مادری فداکار، درس‌های بسیاری برای مخاطبان و جامعه به همراه دارد. او با تصمیم جسورانه مهاجرت به آمریکا، نشان داد که عشق مادری می‌تواند بر هر مانعی غلبه کند. این فداکاری، نه تنها به بهبود شرایط زندگی دخترش کمک کرد، بلکه الگویی الهام‌بخش برای والدینی شد که در مواجهه با چالش‌های بزرگ، به دنبال راه‌حل‌های بهتر برای فرزندانشان هستند. طباطبایی با کنار گذاشتن کار حرفه‌ای‌اش، به ما یادآوری کرد که زندگی، گاه نیازمند اولویت‌بندی‌هایی است که ممکن است از بیرون، سخت و حتی غیرمنطقی به نظر برسند. اما این اولویت‌ها، برای کسی که در قلب یک مادر نهفته است، همیشه معنایی ژرف‌تر دارند.