به گزارش خبرنگار گروه ورزشی نجوا خبر؛ برای میلیونها ایرانی، فوتبال چیزی بیشتر از یک بازیست. صدای فریادها از بامهای تهران، پرچمهایی که در کوچههای بندرعباس تا پارکهای تبریز به رقص درمیآیند، و اشکهایی که با هر گل، هر حذف، هر پیروزی روی گونهها جاری میشوند — همهشان چیزی از جنس زندگیاند. اما حالا، درست در آستانهی یکی از بزرگترین رویدادهای فوتبالی جهان، سایهای سنگین بر سر این مردم افتاده: ورود شهروندان ایرانی به خاک ایالات متحده آمریکا برای تماشای مسابقات جام جهانی ۲۰۲۶، ممنوع اعلام شده است.
اصل ماجرا از کجا شروع شد؟
وقتی خبرگزاری گاردین در گزارشی اختصاصی اعلام کرد که آمریکا طبق بندهایی از سیاست مهاجرتی دورهی ترامپ قصد دارد ورود شهروندان چند کشور خاص، از جمله ایران را در زمان برگزاری بازیها محدود کند، بسیاری آن را ابتدا یک سوءبرداشت خواندند. اما حالا، منابع رسمی در داخل و خارج کشور نیز این موضوع را تأیید کردهاند.
در حالی که آمریکا یکی از میزبانان اصلی جام جهانی ۲۰۲۶ است و چند بازی تیم ملی ایران در خاک این کشور برنامهریزی شده، شهروندان ایرانی، از هواداران گرفته تا خبرنگاران، شانس ورود به خاک آمریکا را نخواهند داشت.
واکنش مسئولان: از سکوت تا احتیاط
با وجود شدت گرفتن واکنشها، فدراسیون فوتبال ایران تاکنون واکنش قاطع و مستقیمی نسبت به این موضوع نداشته است. یک مقام آگاه در فدراسیون که نخواست نامش فاش شود، گفته: ما در حال بررسی راههای ارتباطی با فیفا و کنفدراسیون آسیا هستیم. این تصمیم میتواند تبعات جدی برای اعتبار جام جهانی داشته باشد.
تنها اظهارنظر رسمی، سخنگوی فدراسیون فوتبال بود که در مصاحبهای کوتاه گفت: در حال رایزنی هستیم. امیدواریم بتوانیم با کمک فیفا راهکاری پیدا کنیم که دستکم حضور هوادارانمان در خاک کانادا یا مکزیک ممکن باشد.
در سطحی بالاتر، وزارت امور خارجه هنوز بیانیهای صادر نکرده، اما برخی نمایندگان مجلس خواستار پیگیری موضوع در قالب شکایت رسمی از آمریکا به فیفا شدهاند.
فیفا در برزخ بیطرفی؟
سازمان جهانی فوتبال، فیفا، همواره بر "بیطرفی سیاسی" تأکید داشته، اما اینجا همهچیز خاکستریست. در بیانیهای کوتاه، فیفا اعلام کرده: ما به دنبال تضمین امکان حضور همه هواداران از سراسر دنیا هستیم. در حال مذاکره با کشور میزبان برای رسیدن به راهحل مناسب هستیم. با این حال، بسیاری معتقدند این جملهها بیشتر شبیه فرار از پاسخند تا اقدام واقعی و این برخلاف شعارهای این نهاد بینالمللی است.
چه آیندهای در انتظار تیم ملی و هواداران است؟
در بهترین حالت، امکان انتقال بازیهای تیم ملی ایران به خاک کانادا یا مکزیک مطرح است، دو کشوری که برخلاف آمریکا، با ایرانیها مشکلی ندارند. اما این تصمیم نیازمند موافقت آمریکا و تأیید رسمی فیفاست.
در بدترین حالت، ایران میماند و سکوهای خالی از پرچم سهرنگش. تیمی که باید با قلبی تنها بجنگد، بدون آنهمه انرژی و عشق مردمش که همیشه نیمکت ذخیرهاش بودند.
فوتبال در بستر ورزش یا سیاست؟
این اولین بار نیست که سیاست راه خودش را به ورزش باز میکند، و احتمالاً آخرین بار هم نخواهد بود. اما دردناکترین بخش ماجرا آنجاست که یک ملت، نه بهخاطر جرم یا جنایتی، بلکه صرفاً بهخاطر هویتشان، از تجربهی باارزشترین لحظات زندگیشان محروم میشوند.