به گزارش اطلاع با ما، پایان باشکوه «پیر پسر»؛ آغاز دوباره اعتماد به سینمای اجتماعی، روز گذشته آخرین سانس نمایش فیلم «پیر پسر» برگزار شد؛ اثری از اکتای براهنی که توانست نه‌فقط گیشه، بلکه ذهن و دل مخاطبان را تسخیر کند. در سالی که سینما زیر سایه‌ی کمدی‌های بی‌رمق و شوخی‌های تکراری قرار داشت، این فیلم نشان داد هنوز می‌توان با روایت و اندیشه‌ی انسانی، تماشاگر را جذب کرد.

روایت صادقانه‌ای که تماشاگر را روی صندلی نگه داشت
«پیر پسر» از آن دست فیلم‌هایی است که زمان را از یاد بیننده می‌برد. هر سکانس، قطعه‌ای از پازل زندگی است که آرام و پیوسته پیش می‌رود. فیلم‌نامه درست نوشته شده و شخصیت‌ها باورپذیرند؛ چیزی که مدتها از پرده‌های سینما غایب بود.

فروش ۱۸۲ میلیاردی؛ شگفتی بدون تبلیغ اغراق‌آمیز
در روزگاری که کمدی‌های تجاری با شوخی‌های سطحی گیشه‌ها را تسخیر می‌کنند، «پیر پسر» در سکوت و بدون هیاهو توانست به فروشی نزدیک به ۱۸۲ میلیارد تومان برسد. این رقم صرفاً یک عدد نیست؛ بلکه نشانه‌ای از بازگشت اعتماد مردم به سینمای جدی و انسانی است.

تماشاگر را نمی‌توان فریب داد
موفقیت این فیلم یادآور حقیقتی ساده است: تماشاگر ایرانی فیلم خوب را می‌شناسد. او شاید مدتی با فیلم‌های سبک همراه شود، اما در نهایت به اثری بازمی‌گردد که برایش احترام قائل است. فیلمی که نه فریاد می‌زند، نه ادعا می‌کند، بلکه شنونده است و روایت‌گر زندگی.

بازگشت ایمان به سینمای واقعی
با پایان اکران «پیر پسر»، ردّی از صداقت و شجاعت در سینمای ایران باقی مانده است؛ امیدی تازه که نشان می‌دهد هنوز می‌شود با فکر، احساس و احترام، مردم را به سالن‌های سینما کشاند. شاید پایان این فیلم، در واقع آغاز دوباره ایمان ما به سینمای واقعی ایران باشد.