«زمانه» را می توان سریالی به حساب آورد که با رعایت استانداردهای لازم می‌تواند سر و گردنی بالاتر از آثاری در همین مدیوم و ژانر قرار گیرد.
به گزارش نجوا خبر؛ «زمانه» عنوان مجموعه‌ای تلویزیونی به کارگردانی حسن فتحی است که پس از یازده سال مجدداً از شبکه "آی فیلم" پخش شد.
«زمانه» را می‌توان سریالی به حساب آورد که با رعایت استانداردهای لازم می‌تواند سر و گردنی بالاتر از آثاری در همین مدیوم و ژانر قرار گیرد.
«زمانه» ملودرامی پرکشش است که مسائل اجتماعی – خانوادگی را برجسته ساخته و به مرور ناهنجاری های اجتماعی و البته تفاوت های اقشار مختلف جامعه با یکدیگر می‌پردازد. یکی از اصلی ترین الگوهایی که فتحی در «زمانه» به سراغ آن رفته است ترسیم ضدارزشهایی ست که از دید بسیاری از افراد خصوصاً جوانان ارزش تلقی می‌شوند؛ گام برداشتن در مسیر این ضدارزش‌ها می‌تواند منجر به بروز فاجعه شود.
از نقاط قوت این سریال طرح و پرداخت شخصیت های آن است. در کار شاهد تعدد کاراکترها هستیم اما این امر منجر به شتابزدگی در طراحی آنها نشده و همه شخصیت های کار،چه اصلی‌ها و فرعی، با هدفی معین در فیلم‌نامه قرار گرفته‌اند و در پیشبرد درام نقش دارند.
سریال با تقسیم درست وقایع و رخدادهایش فراتر از حد انتظاری که خودش ایجاد می‌کند می‌رود. بدون ادعا و با سطح توقع کم سریال آرام آرام تماشاگر را به چالشی جدی کشانده و فیلم‌نامه تعلیق دلهره آمیز ملودرام را به تدریج به آستانه اوج می‌رساند.
هیچ قسمتی از سریال به بیراهه نمی‌رود. سکانس های اضافه و زائد کم تر در آن دیده می‌شود و کارگردان در تبدیل موقعیت‌ها به قصه موفق عمل می‌کند.
در سریال شاهد غافلگیری های جالبی هستیم؛ مثلاً پیشنهاد ازدواجِ دکتر (امید روحانی) به ارغوان (پریناز) و یا مرگ ناگهانی حسام (حسین محجوب) پس از آن که او به طرز معجزه آسایی از نابینایی نجات می‌یابد. این که سریال بتواند در هر قسمت بحران هایش را به اوج رساند و درجا نزند اتفاقی ست که در بسیاری از سریال های این روزها اصلاً شاهد آن نیستیم.
شاید همین پرکشش بودن درام و قابلیت آن در ایجاد غافلگیری در تماشاگر باعث می‌شود که «زمانه» پس از گذشت هشت سال همچنان سریالی نو و غیرتکراری به حساب بیاید.
همان طور که پیش تر نوشتم، «زمانه» سریال پرشخصیتی است اما وجود شخصیت های متعدد به پراکنده گویی و تشتت در روایت منجر نشده و داستان در جای خود به تمامی آنها پرداخته است.
علاوه بر تصویر درستی که کارگردان از شخصیت هایش ارائه می‌دهد، بازی های به جا و به اندازه بازیگران نیز کمک بسزایی به سریال کرده است.