نگرشی که در فرهنگ ایرانی نسبت به زنان وجود دارد، نگرشی دوگانه است. «زن» در فرهنگ ما از یک طرف واجد شأن «والا» توصیف میشود و از سوی دیگر در میزانسنی سنتی با او به عنوان موجودی فرومایهتر از «مرد» در موضع ضعف برخورد میشود.
به گزارش نجوا خبر به نقل از اعتماد، این تلقی از زن به سبب همان باورهای سنتی محض، محرومیتهایی را هم برای زنان در جهان جدید به همراه دارد و سبب نادیده انگاشتن بسیاری از حقوق آنها میشود. نگرشی که انگار معتقد است در نهایت این خود زنان هستند که حتی اگر حق با آنها باشد، باید سکوت و مدارا پیشه کنند؛ سکوتی که گاهی میتواند هزینههای گزافی برایشان داشته باشد و کشنده باشد. رنج و دشواری سکوت و تحمل در برابر دردهای زنانه به خاطر تابوهای رایج، درونمایه «ابلق»، آخرین ساخته نرگس آبیار است. فیلمی که این روزها در سینماهای کشور نمایش داده میشود. «ابلق» روایتی است از رنج و مصیبتی زنانه در این سرزمین. فیلم، روایتگر دردهای زنانی است که به اقتضای شرایط جامعه تن به سکوت میدهند و از اعتراض به اجحافی که در حقشان میشود، خودداری میکنند. زنانی محکوم به سکوت در برابر خشونت، بیاحترامی، تبعیض، سختی کار و تعرض. از این منظر باید «ابلق» را روایتی دانست از شرایط غامض و بغرنج نبودن «زورآباد»؛ جایی که اگر مرد نتواند بر خود غلبه کند، زن باید به جای او پردهنشین شود و محکوم به خاموشی و تمکین. این فیلم از درد «نگفتن» میگوید. از تجربه آزاری که در سکوتی ویرانگر و کشنده، ابعاد دراماتیک به خود میگیرد. قصه زنی که در حاشیه شهر و در بافت فقیرنشین آن زندگی میکند و شوهر خواهرش نگاه آلودهای به او دارد. به مناسبت اکران «ابلق» با نرگس آبیار، کارگردان فیلم گفتوگو کردیم. گفتوگویی که با مسائل زنان و مطالباتشان در شرایط این روزهای جامعه همراه است.