عضو هیات علمی دانشکده فنی شریعتی و طراح لباس با اشاره به کیفیت پایین پارچه‌هایی که برای لباس فرم مدارس انتخاب می‌شود، گفت: کیفیت پارچه‌ها گاهی چنان پایین است که دانش‌آموز تنها همان ۹ ماه سال تحصیلی می‌تواند از آنها استفاده کند و برای سال بعد باید مجددا لباس بخرد که همین موضوع سبب می‌شود خانواده‌ها هزینه هنگفتی را صرف کنند.
به گزارش نجواخبر، عضو هیئت علمی دانشکده فنی شریعتی و طراح لباس ضمن تشریح چالش‌های موجود در حوزه طراحی و دوخت لباس فرم مدارس، گفت: معمولا تولیدکنندگان برای بالا بردن حاشیه سود خود اقلامی با کیفیت پایین را انتخاب می‌کنند؛ مثلا برای دوخت بخشی از لباس دانش‌آموزان سراغ تِترون‌های ملحفه‌ای می‌روند که جنس محکم‌تری دارد و عرض آن ۳ متر است که به لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه‌تر باشد.
صغری اسدی در گفت‌وگو با ایسنا، درباره طراحی لباس فرم دانش‌آموزان، افزود: چندین سال قبل آموزش و پرورش یک مسابقه میان طراحان لباس برگزار کرد تا طرح‌های مختلفی ارائه شود و بهترین طرح‌ها برای استفاده بچه‌ها از مقطع مهدکودک تا دبیرستان انتخاب شود. ولی متأسفانه کارهای یک گروه خاص بر اساس برخی روابط انتخاب شد و به سایر طرح‌ها که کاربردی‌تر بودند دقت نشد که این موضوع سبب دلسردی طراحانی که در این زمینه دغدغه داشتند شد و پس از آنهم اتفاق جدی دیگری صورت نگرفت.
کیفیت و دوام پایین لباس فرم مدارس
او با اشاره به کیفیت پایین پارچه‌هایی که برای لباس فرم مدارس انتخاب می‌شود، اظهار کرد: کیفیت پارچه‌ها گاهی چنان پایین است که دانش‌آموز تنها همان ۹ ماه سال تحصیلی می‌تواند از آنها استفاده کند و برای سال بعد باید مجددا لباس بخرد که همین موضوع سبب می‌شود خانواده‌ها هزینه هنگفتی را صرف کنند. همین چند روز اخیر شنیدم فردی برای خرید تنها یک شومیزِ زیر سارافون، ۶۰۰ هزارتومان هزینه کرده است. البته قیمت‌ها متفاوت است و احتمالا کمتر از این مبلغ هم شومیز پیدا شود، ولی آنچه به چشم می‌آید این است که کیفیت پارچه اصلا متناسب با هزینه‌ای که خانواده می‌کند، نیست.
این استاد دانشگاه با بیان اینکه برای دوخت لباس فرم مدارس از پارچه جنس «تِرگال» استفاده می‌شود، گفت: در مدت اخیر هم که لباس دانش‌آموزان تبدیل به شومیز، سرافون و شلوار شده است، معمولا برای شومیز به سراغ تِترون‌های ملحفه‌ای رفته‌اند که جنس محکم‌تری دارد و عرض آن ۳ متر است که به لحاظ اقتصادی هم برای تولیدکننده مقرون به صرفه‌تر است.
انتخاب یک نوع پارچه از ۷ تا ۱۸ سالگی!
او ادامه داد: با افرایش سن دانش‌آموزان، نوع نیاز بدن آنان نیز نسبت به یک کودک متفاوت می‌شود و مراقبت از لباس هم در این سنین نسبت به سنین کودکی بسیار متفاوت است. نمی‌توانیم برای تمام مقاطع تحصیلی از یک نوع پارچه برای دوخت لباس فرم استفاده کنیم. با توجه به فعالیت و بازیِ بیشتر کودکان نیاز است که لباس‌های دانش‌آموزان مقطع دبستان بیشتر شسته شود و باید ثبات رنگ آنها بیشتر باشد. از طرفی ایستایی لباس در مقطع دبیرستان با مقطع ابتدایی متفاوت است و باید این نکات هنگام انتخاب پارچه مدنظر قرار گیرد.
تأثیر رنگ لباس بر روحیه دانش‌آموزان
این طراح لباس با انتقاد از رنگ‌بندی لباس‌فرم دانش‌آموزان، بیان کرد: رنگ‌های تیره‌ای که برای لباس‌ها انتخاب می‌شود حالت افسردگی به بچه‌ها می‌دهد. اخیرا حتی مبحثی با عنوان «رنگ درمانی» مطرح می‌شود و روان‌شناسان برای درمان برخی مشکلات روانشناختی به سراغ رنگ‌درمانی می‌روند. انتخاب رنگ‌های مناسب و شاد، به‌خصوص برای مقطع دبیرستان که دانش‌آموز به مقطع نوجوانی و بلوغ رسیده است می‌تواند به کاهش استرس و تنش‌های او کمک کند. بهتر است این عادت که دانش‌آموزِ مقاطع بالاتر باید رنگ‌های تیره سرمه‌ای و طوسی بپوشد را کنار بگذاریم و رنگ‌ها و نقش‌هایی با انرژی مثبت به لباس‌ها اضافه کنیم.
او تاکید کرد: از طرفی مشکل دیگر این است که به تناسب رنگ‌ها کنار یکدیگر نیز دقت نمی‌شود. رنگ‌های بدی را کنار یکدیگر استفاده می‌کنند و یک دانش‌آموز باید مدتی طولانی از روز را با همان لباس سَر کند.
خبری از مطالعه و نیازسنجی نیست
اسدی با تاکید بر اینکه برای ساماندهی وضعیت لباس فرم مدارس باید ارتباط دو طرفه میان آموزش و پرورش و کارگروه ساماندهی مد و لباس برقرار شود، گفت: آموزش و پرورش باید ضمن اعلام نیاز خود، اجازه مطالعه و پژوهش در این زمینه بدهد و بعد بر اساس مطالعاتی که انجام شده است تصمیم‌گیری کند. طراحان باید ابتدا نیازسنجی کنند و سپس به دنبال طراحی و انتخاب پارچه و ... بروند. از حدود ۳۵ سال گذشته که در زمینه طراحی لباس مشغول فعالیت هستم تاکنون به یاد ندارم آموزش و پرورش برای برطرف شدن مشکلات لباس فرم مدارس به سراغ دانشگاه‌ها آمده باشد.
او با اشاره به اینکه در مقطع ابتدایی بیشتر اوقات سرآستین‌های بچه‌ها سیاه می‌شود، بیان کرد: یکی از طرح‌هایی که در این زمینه می‌توان اجرا کرد استفاده از پوششی مشابه آستین با یک کِش در ناحیه مُچ دست و یک کِش در ناحیه بالاتر است که بچه‌ها موقع نقاشی، غذا خوردن و ... از آن استفاده کنند تا لباسشان کثیف نشود. اینها همه نکاتی است که در پایان‌نامه‌های دانشگاهی به آنها اشاره شده است اما کسی ارزشی برای چنین طرح‌هایی قائل نیست.
خرید یک دست لباسِ پُر ایراد
این استاد دانشگاه درباره سایزبندی لباس‌های دانش‌آموزان نیز اظهار کرد: باید یک اندازه‌گیری حدودی از بچه‌ها داشته باشیم تا نسبتِ اندام بچه‌ها مشخص شود که مشکل سایزبندی هم برطرف شود. متأسفانه سایزبندی‌ها اشکالات عمده‌ای دارند و کودک باید چندین دست لباس پرو کند تا بالاخره آن لباسی که نسبتا اندازه‌اش می‌شود را پیدا کند. سایزبندی لباس‌ها آنقدر مشکل دارد که معمولا باید پس از انتخاب نهایی، برای رفع ایراداتی مانند بلندی و گشادی، مجددا لباس را برای اصلاح به دست خیاط بدهند. این مشکل در مقطع دبستان بیشتر است چون رشد بچه‌ها زیاد و متفاوت است.
او با بیان اینکه به دلیل سِری‌دوزی‌ِ لباس‌ها مشکلاتی هم در دوخت آنها وجود دارد، گفت: متأسفانه تولیدکنندگان درجه دوخت را بالا می‌برند و این موضوع باعث می‌شد مقاومت دوخت کاهش یابد به شکلی که اگر دقت کنید لباس دانش‌آموزان در ناحیه جیب‌ها، درز شلوار و... پاره می‌شود. از طرفی دوخت دکمه‌ها به درستی و با دقت انجام نمی‌شود و منجر به افتادن دکمه می‌شود.
عضو هیئت علمی دانشکده فنی شریعتی افزود: به دلیل فضای رقابتی، تولیدکننده می‌خواهد با قیمت مناسب و حاشیه سود بالا نظر مدارس را جلب کند و همین سبب می‌شود در انتخاب نوع پارچه، نخ، وسایل جانبی و... کیفیت‌های پایین‌تر را انتخاب کند.
لباس‌هایی برای ورزش نکردن!
اسدی درباره لباس‌هایی که باید برای زنگ ورزش دانش‌آموزان استفاده شود، گفت: معمولا جنس این لباس‌ها هم اصلا مناسب نبوده و پلاستیک کامل است که حتی می‌تواند سبب بروز مشکلات پوستی برای دانش‌آموز شود. از طرفی لباس‌های زنگ ورزش آنقدر سنگین و کُلفت است که اگر کودک همان را به تن کند اصلا نیازی نیست ورزش کند!
این استاد دانشگاه در این زمینه با ذکر پیشنهادی، بیان کرد: اداره آموزش و پرورش هر منطقه می‌تواند با تولیدکنندگان لباس‌های ورزشی و کارشناسان و طراحان این لباس‌ها مشورت کنند تا با آگاهی کامل قرارداد منعقد کنند. متأسفانه آموزش و پرورش درخصوص خرید لباس ورزشی نظارت مشخصی ندارد.